Τελευταία νέα

7-1-2020
Συσκεψη στο Υπουργειο Υγειας πραγματοποιηθηκε σημερα με την παρουσια του Υπουργου Υγειας κου Κικιλια, της Αντιπροεδρου του ΕΟΠΥΥ κας Καρποδινη και του Διευθυντού Συμβασεων κου Κικιλια, του Προεδρου του ΕΚΑΒ κου Παπαευσταθιου, του Γραμματεα του Υπουργείου Υγειας, υπηρεσιακών παραγόντων, του Προεδρου της ΠΕΙΚ και των εκπροσωπων Θεραπευτηρίων της Αθηνας.

Αντικειμενο της συσκεψης η διαθεση κλινων ΜΕΘ των Ιδιωτικων Κλινικων ΜΟΝΟ στην Αττικη οπου παρατηρείται η υπαρξη λιστας περιπου 45 ασθενων καθημερινα. Στην υπολοιπη Ελλαδα υπαρχουν κενες κλινες στα δημοσια νοσοκομεια.

Η ΠΕΙΚ συμφωνησε να διαθεσει στην Αττικη 45 κλινες ΑΜΕΣΑ ενώ οι εκπροσωποι του ΣΕΚ εθεσαν καποιες προϋποθέσεις ικανοποίησης αλλων αιτημάτων για να συμφωνησουν.
Η συζητηση αυτων των προϋποθέσεων θα συνεχισθεί αυριο Τεταρτη 8-1-2020.

Από την συζητηση προεκυψε η αυξηση του προυπολογισμου του ΕΟΠΥΥ σε ποσοστο αναλογο της αύξησης του ΑΕΠ, η αλλαγη του ΕΚΠΥ τον ερχομενο Φεβρουαριο - Μαρτιο και η μετονομασια των Κλινικων σε Ιδιωτικα Νοσοκομεια με νομοσχεδιο που θα κατατεθεί στα τελη Ιανουαριου. Ακομη η μειωση του ΦΠΑ στο 13% από 24% που είναι σημερα.

Η Διοίκηση του ΕΟΠΥΥ σας εύχεται χρόνια πολλά, καλές γιορτές  με υγεία και ευημερία.

Με εκτίμηση

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΕΟΠΥΥ

Βασίλειος Πλαγιανάκος

Διευρυνοντας την Ευρωπαικη της παρουσια στην καρδια της Ευρωπης, τις Βρυξελλες, η ΠΕΙΚ συμμετειχε την Δευτερα 16 Δεκεμβριου 2019 στις εργασιες του Διοικητικου Συμβουλιου και της Γενικης Συνελευσης των Ευρωπαιων Εργοδοτων του τομεα της Υγειας και την Τριτη 17 Δεκεμβριου 2019, κατοπιν προσκλησης της Ευρωπαικης Επιτροπης, στο SECTORAL DIALOGUE COMMITTE FOR THE HOSPITAL SECTOR PLENARY Meeting για τον Κοινωνικο διαλογο μεταξυ εργοδοτων και εργαζομενων στα Δημοσια και Ιδιωτικα Νοσοκομεια της Ευρωπης.

Συμμετειχαν εκπροσωποι απο 18 χωρες και την ΠΕΙΚ εκπροσωπησε ο Προεδρος της.

Αγαπητοί κύριοι,

Σας αποστέλλω αίτημα που απέστειλα στον ΕΟΠΥΥ και αφορά την επικαιροποίηση του συνόλου των οφειλών μου προς το συγκεκριμένο ταμείο (οφειλές που απορρέουν από το CLAWBACK).

Αιτούμαι από τον ΕΟΠΥΥ, να με ενημερώσει πόσες χιλιάδες Ευρώ του οφείλω, από πράξεις που έχουν πραγματοποιηθεί στους ασφαλισμένους του (με εξευτελιστικές τιμές), στα εργαστήρια που εκπροσωπώ *.

Από την απάντηση του ΕΟΠΥΥ θα αποφασίσω, το αν θα πρέπει να «παραδώσω τα όπλα» σε άλλους «γνωστούς – άγνωστους» ενδιαφερόμενους (funds που όμως δεν τους αγγίζει το CLAWBACK) ή να συνεχίσω και να πέσω ηρωικά μαχόμενος σε λίγα χρόνια, όντας ανασφάλιστος, λόγω οφειλών προς την εφορία και τα ασφαλιστικά ταμεία (γιατί και ο ΕΟΠΥΥ είναι ασφαλιστικό ταμείο και τις οφειλές προς αυτόν θα τις εκχωρήσει στην εφορία)**.

Με την ευκαιρία και με απόλυτο σεβασμό απέναντί σας, δεν σας κρύβω άποψή μου είναι, ότι η όλη μέχρι σήμερα στάση και συμπεριφορά σας, συνηγορεί υπέρ της καταστροφής, αν όχι όλων, των περισσότερων παρόχων υγείας.

Είναι λυπηρό τόσοι εκπρόσωποι, τόσοι έμπειροι στον χώρο, τόσα συνδικαλιστικά όργανα, να μην έχετε να πείτε έστω και μία φορά κάτι το θετικό…..

Μακάρι οι δικές μου αγωνίες να είναι απλά ουτοπίες και η πραγματική κατάσταση να είναι τελείως διαφορετική.

Πολύ φοβάμαι όμως ότι έχω δίκιο και σας παρακαλώ προκειμένου να ανατρέψετε δική μου αγωνία, προχωρήστε κι εσείς στην ίδια κίνηση προς τον ΕΟΠΥΥ, προκειμένου να ενημερωθείτε ως προς το σύνολο των ποσών που οφείλετε!!!...... (Εκτός αν τα γνωρίζετε και είναι διαχειρίσιμα)

Η κατάσταση γίνεται περισσότερο λυπηρή, διότι αντιλαμβάνομαι ότι πανηγυρίζετε για τις 120 δόσεις, δηλαδή χρεώνετε την εταιρία σας για δέκα χρόνια υποχρεωμένη να πληρώνει από 5.000 έως 20.000 το μήνα!!!...... (Η εταιρία σας θα υπάρχει μετά από 3-5 χρόνια; Αναρωτηθήκατε ποιος θα αναλάβει τις υποχρεώσεις σας;)

Υπάρχει όμως και η περίπτωση να έχετε εσείς δίκιο, διότι εφαρμόζετε και έχετε άλλες πρακτικές στη λογιστική, άγνωστες προς εμάς.

Ακόμα και στην περίπτωση αυτή θα έπρεπε να μας ενημερώσετε ως οφείλατε, προκειμένου να τις εφαρμόσουμε και εμείς, ώστε να μην βρισκόμαστε σε κατάσταση κατάθλιψης.

 *Εγώ και οι λογιστές μου δεν γνωρίζουμε το γενικό ύψος των οφειλών προς τον ΕΟΠΥΥ. Όποιον έλεγχο και αν έχω κάνει, δεν τα κατάφερα και ως εκ τούτου συμμορφώνομαι με ότι μου ανακοινώνει ο ΕΟΠΥΥ. Σε κάθε περίπτωση είναι φοβερό να μην γνωρίζεις τι οφείλεις ως εταιρία (ακόμα και με το μικρότερο συναλλασσόμενο  προμηθευτή μας κάθε μήνα κλείνουμε καρτέλα ως οφείλουμε, κάτι το οποίο δεν εφαρμόζει ο ΕΟΠΥΥ). Με τον ΕΟΠΥΥ άλλο κράτος, άλλοι νόμοι. Ότι ανακοινώνει ο ΕΟΠΥΥ (ανά εξάμηνο)!!! είμαστε υποχρεωμένοι να τα εφαρμόσουμε.

**Οι περισσότερες εταιρίες που οφείλουν σε άλλα νομικά πρόσωπα – προμηθευτές, μεγάλη πιθανότητα υπάρχει να βρεθεί λύση, για τον απλούστατο λόγο ότι κάθε προμηθευτής επιθυμεί και νοιάζεται για εταιρία που συνεργάζεται να υπάρχει συνέχεια.

Στην περίπτωση όμως οφειλών προς στο κράτος (εφορία - ασφαλιστικά ταμεία…), έχεις να κάνεις με συναλλασσόμενα άτομα πολύ μακράν της πραγματικότητας, διότι δεν υπολογίζουν το κόστος επιβολής προστίμων προς τις εταιρίες, δεν τους ενδιαφέρει η συνέχεια των εταιριών, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν θα μας χάσουν ως πελάτες!!!!

Υ.Γ.

Το ανωτέρω επιτρέπω να αναρτηθεί στην ιστοσελίδα σας.

Με εκτίμηση

Μελισσανίδης Παύλος

Τηλ. 6944431226

Private hospitals are often in the public debate being”stigmatised” because of the ownership by private capital. “Nobody should make profit of health services” is a popular saying, but in the real – and modern world – things are not so simple, and the truth may be completely different.

First of all the issue of making money on health care is not (just) connected to the investment side. Suppliers of pharma, medical equipment, and any other item used to run the health service are based on making money. Doctors, nurses, managers and all other staff is making money out of health services. The list could go on, but as health services are one of the big industries in European societies, it of course also involves money making big time.

Behind some of the discussions is also the fear that if private capital is behind the investments in health services, it will lead to inequality, and references to the US health system are common. But there are enormous differences between the European model of health and the American, and is this case the most important issue is this context is not who owns the hospitals, but who pays. That is where the inequality comes into the picture, and the European model builds on (in principle) equal access for all paid by the public health system – whether it is based on general tax revenue (Beveridge system) or on a public insurance system (Bismarck model). Therefore it is the universal coverage that creates equal access to the health system – now who owns the hospitals or other parts of the health system.

Systems in Europe that are based on Beveridge systems and with no (or very small) private hospital sector has traditionally claimed to be free of private capital interests, and as all health services in these systems are paid by the general tax system and does not have to include profits to the investors, this thereby establishes the most equal and fair health systems! This is the arguments often used in the UK and in Scandinavian countries.

As mentioned before in this book, the reality is that these systems are beginning to create huge inequalities, because they are not able to function as intended any more. The inability for these systems to deal with the increased pressure – because of demography and because of rising costs of health equipment and services – are creating intolerable waiting time, and this has mean that those with enough economic means are jumping the queues and cutting their own waiting times by using the private sector, and perhaps going abroad for medical interventions.

Even for less dramatic situations, incentives are being created because the public system does not work properly. In the Copenhagen area of Denmark a new system has been introduced some years for calling medical attention outside of normal working hours. This system has been prone to all kind of criticism, and one of them is very long waiting times when you call them. This has lead to the creation of several private doctors who are easy to access by phone and who promises to be with the patient within very short time. These so-called Uber-Doctors are gaining popularity - but for those who can afford to pay. So the health system, which is strongly built on the basis of equality, creates inequality because the public system does not deliver!

Also people who are not belonging to the very rich are moving in that direction via the enormous growth of private health insurances, mostly seen in Beveridge system countries.[1] In many cases this is (partly) paid by employers who do not want their employees to be victims of long waiting times in the health system because of the subsequent productivity loss.

Waiting times often appear because of a cost saving strategy pursued by health authorities. But the truth is that although there may be immediate savings in policies that create waiting times, in the long run the result will be the opposite, because waiting times means disease progression before interventions are happening, so the argument for investing in reducing waiting times is the same as the argument for investing in prevention of diseases: It is better for the patients, and it is better – and saves money – for the societal economy.

For patients long waiting times are of course a really serious problem. Cancer is a good example, but in general early diagnosis and inventions is preferable for the patients, but indeed also for the societal economy. The loss of productivity, the deterioration of conditions and thus often more expensive long time care, costs society a lot of lost productivity, lost tax revenues and additional health sector costs for dealing with the aggravated conditions and the subsequent long term care.

So in stead of a stubborn rejection of private hospitals, perhaps the debate should turn more toward a realistic debate about whether or not the publicly financed systems can deliver for the future, and if so at what costs, including the wider societal costs as mentioned above.